Meiden die lachen naar een appel, pinterest-huizen en strak opgemaakte bordjes. Het zijn de clichés van kookboeken en precies de beelden die ontbreken in NOMNOMNOM van de blogger van Dorothy Porker en het Nederlandse Vette Sletten. In dit kookboek geen maagdelijke keukens, maar knallende kleuren, creativiteit en een middelvinger naar de #fitgirl-generatie. We belden met haar over het boek, pangsit, fitgirls en emigreren.
Wat was de aanleiding om dit boek te schrijven?
“Ik begon met Dorothy Parker zo’n drie of vier jaar geleden en eigenlijk puur omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik was niet happy op het werk – ik deed de social media en online strategie voor een tv-zender – en zocht een creatieve outlet. Mensen hadden het best vaak over mijn kookkunsten, dus ik besloot dat ik daar mijn heil in te zoeken door erover te bloggen. In diezelfde periode kwam een advertentie voor een cursus foodfotografie voorbij, waar ik me voor opgaf. Dorothy Porker (de Engelstalige versie van mijn blog) groeide al best snel, maar ik zag dat er in de Nederlandse markt nog wel ruimte was voor een food-blog, dus begon ik met Vette Sletten. Na een half jaar kreeg ik al bericht van een uitgeverij die een boek wel zag zitten. Het was nooit mijn plan, maar het is gewoon zo gelopen.”
Met een achtergrond in social media wist je dus precies wat je moest doen. Of niet?
“Ik wist wel wat ik zou moeten doen, welke trucjes wel of niet zouden werken, maar dat heb ik allemaal bewust niet gedaan. Ik wilde juist authentiek zijn en met alle foefjes en tactieken zou het gewoon een zoveelste klus worden. Dat moest het nou juíst niet zijn. In de fotografiecursus ging het ook wel over hoe je zoveel mogelijk volgers krijgt, maar dat hoefde voor mij helemaal niet. Dat was nooit het doel. Ik merkte het ook aan mijn fotografiestijl. Eerst deed ik heel erg wat “hoorde”, maar ik werd steeds experimenteler. Het succes heeft mij in die zin ook wel verrast, dat ik dacht van “huh, vinden mensen dit ook gewoon leuk?!”. Laatst vroeg iemand mij of ik een bepaalde doelgroep voor het oog had, maar nee, die heb ik dus ook niet. Het blog en boek is voor iedereen.”
Het boek staat vol met serieus lekker eten, met abstracte en kleurrijke fotografie. Is het daarmee een middelvinger naar de #fitgirl kookboekindustrie?
“Haha, nou ja, mijn blog heet natuurlijk niet voor niets Vette sletten. Ik kom uit heel activistische kringen, waar thema’s als feminisme en anti-racisme echt belangrijk zijn. Dat gaat dus ook over vrouwenlichamen en hoe we daarmee om gaan. Daarom heb ik bijvoorbeeld heel bewust ervoor gekozen om bepaalde woorden op het blog en in het boek te vermijden. Ik heb het niet over gezond, ongezondof guilty-pleasures. Ik wil dat eten leuk is, want ik zie dat mensen een hele complexe relatie hebben ontwikkeld met eten. Mijn broer was voor de pandemie op Bali, waar ze smoothies verkochten waar niet bij stond wat voor smaken het waren, maar alleen maar wat voor antioxidanten er wel niet in zaten. Dat is toch raar?”
Wat wil je met het boek en je blog bereiken?
“Dat mensen meer plezier hebben in koken. Ik heb geprobeerd om de inleiding en de recepten zo te schrijven, dat mensen zien en leren hoe je een recept kunt tweaken en dat kant en klare onderdelen gebruiken ook oké is. Ik hoop dat mensen hierdoor met plezier koken en minder druk voelen. Misschien uiteindelijk zelfs geen kookboeken meer nodig hebben, omdat ze zelf kunnen freewheelen, ook wanneer ze van het recept afwijken. Want dat is uiteindelijk vooral een kwestie van oefening.
Heb je een favoriet recept in het boek?
“Oooh, dat is een hele moeilijke! Ja, eigenlijk alle recepten, want ik heb al mijn lievelingsrecepten gebundeld. Maar als ik moet kiezen, dan ga ik denk ik voor de pangsit burger. Pangsit zijn van die gefrituurde wontonbladen met een heel klein stukje vlees erin. Dat vlees vind ik zó lekker, maar er zit altijd maar een heel ieniemieniehompje in, veel te weinig dus. Daarom heb ik er maar een hele burger van gemaakt. Trouwens, ook de Curry Laksa is een van mijn lievelings, en met het patatrecept ben ik ook echt heel blij… Ja, eigenlijk heb ik het hebben van favorieten maar gewoon afgezworen, ik vind alles lekker.”
Op insta vertelde je dat je naar Frankrijk emigreert. Ga je daar verder schrijven?
“Ja, we zitten inderdaad in het proces van emigreren! En ja, mijn werk kan ik prima vanuit huis doen, dat heb ik ook tijdens de covid-pandemie geleerd. Ik hoef niet op locatie te zijn, heb gewoon vanuit huis de shoots gedaan voor mijn kookboek, internationale magazines en food-websites. Ik maak me eigenlijk meer druk om hoe ik aan al mijn ingrediënten kom! Ik shop nu natuurlijk veel bij de toko. De dichtstbijzijnde toko op onze nieuwe locatie is in Bordeaux, op een uur rijden. Dus ik zal mijn weg moeten vinden in de Franse supermarché’s. Ik ben echt benieuwd hoe dat van invloed is op mijn koken, vooral het vegan of vegetarisch koken. Ik zal dus echt weer moeten experimenteren. Er zit een slager in het dorp die hele en halve varkens verkoopt. Ja, da’s ook leuk, maar wel even wat anders…”
