Arcadia is volop in beweging, ook tijdens de voorbereidingen voor Arcadia 2025. Meld je aan voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte!

Koedocu confronteert keihard

13 februari 2022
Koedocu confronteert keihard

Hebben dieren recht op meer rechten? Is de melkindustrie toe aan verandering? Wat is de waarde van een dier eigenlijk? En is de melkindustrie doorgeschoten in het maximaliseren van dieren? Is het tijd voor een herbezinning om uitbuiting van dieren een halt toe te roepen? Joe Willis zag de documentaire COW en vindt van wel.

Een gastbijdrage van Joe Wills, Docent rechten, Universiteit van Leicester


Dit artikel bevat spoilers voor de film Cow (2021)

Cinema is volgens wijlen criticus Roger Ebert “een machine die empathie opwekt”. Er is geen film die deze waarheid beter vastlegt dan Andrea Arnold’s Cow.

Arnolds verhaalloze documentaire speelt zich af op een Britse melkveebedrijf en legt vier jaar vast uit het leven van een koe genaamd Luma. De film begint met Luma die geboorte geeft aan een dochter en eindigt met het feit dat ze van dichtbij in het hoofd wordt geschoten. Tussendoor documenteert Cow de levenscyclus van de zuivelindustrie.

De film legt de routinepraktijken in de zuivelindustrie van dichtbij vast en is niet prettig om naar te kijken. We zien bijvoorbeeld de hoornknoppen van Luma’s kalf, gebrand met een heet strijkijzer. We zijn ook getuige van de effecten van herhaalde cycli van zwangerschappen en melken – in combinatie met selectief fokken – op de lichamen van melkkoeien. Tegen het einde van de film kan Luma nauwelijks staan ​​en haar gezwollen, geïnfecteerde uiers zijn duidelijk erg pijnlijk. Voor haar dood zonder pardon ziet Luma eruit als een fysiek en mentaal gebroken wezen.

Deze schrijnende scènes worden soms onderbroken door gelukkigere momenten van Luma die open weiden verkent met haar kudde. Dit maakt de film des te aangrijpender en herinnert de kijker eraan dat koeien zowel in staat zijn tot vreugde als tot lijden.

Cow is in de eerste plaats een case study van Luma’s leven. Gedurende de hele film blijft de camera dicht bij haar hangen en legt haar gezichtsuitdrukkingen, lichaamsbewegingen en interacties met haar kinderen vast. Het publiek wordt uitgenodigd om de wereld zo dicht mogelijk te benaderen.

Dit is geen documentaire over koeien als een amorfe, ongedifferentieerde massa, het gaat over een bepaalde koe, en in mindere mate haar kalveren en de medeleden van haar kudde. In dit opzicht volgt Cow de hoeven van Pippa Ehrlich en James Reed’s My Octopus Teacher en Victor Kossakovsky’s Gunda, die een octopus en een zeug als hun respectievelijke hoofdrolspelers hebben.

Deze opkomende trend in dierendocumentaires – om zich te concentreren op het echte leven van bepaalde dieren – is bemoedigend. Het onderstreept dat niet-menselijke dieren geen vervangbare entiteiten zijn, maar unieke individuen met gevoelens, relaties, doelen, verlangens en persoonlijkheden.

Maar Cow is ook een vernietigende kritiek op de zuivelindustrie in het algemeen. Hoewel de omstandigheden van boerderij tot boerderij zullen verschillen, legt de film routine en bijna universele praktijken vast: scheiding van moeder en kalf, schadelijk selectief fokken en lichamelijke verminkingen zoals brandmerken, oormerken en onthoornen, om nog maar te zwijgen van het doden van uitgeputte koeien.

Het feit dat de beelden van Cow zijn geschoten met medeweten en toestemming van de boeren, toont aan dat deze film geen aberraties of misbruiken verbeeldt, maar eerder de inherente brutaliteit van de zuivelindustrie documenteert. Er is geen leuke manier om reproductieve dienstbaarheid af te dwingen – iets waar we normaal gesproken niet aan kunnen denken. Cow laat kijkers geen ruimte voor ontkenning.

Koe confronteert ons met de logica van het verhandelen van dierlijke lichamen. Wanneer levende wezens worden omgezet in productieve eenheden en in de muil van economische uitbuiting worden gevangen, zal hun leven onveranderlijk worden gekenmerkt door lijden, een slechte gezondheid en ontzegde vrijheden.

Een rij koeien wordt gemolken, gezien vanuit de uiers.
Cow legt de alledaagse wreedheden van een melkveebedrijf vast. Toa55/Shutterstock

De grenzen van dierenwelzijnswetten blootleggen
Als jurist ben ik geïnteresseerd in de rol die rechtssystemen spelen bij het handhaven van de ondergeschikte en kwetsbare status van dieren – en hoe ze kunnen worden veranderd om ze beter te beschermen. In vrijwel alle rechtsordes worden dieren geclassificeerd als eigendom, een noodzakelijk gevolg van hun economische exploitatie.

Natuurlijk onderscheiden dieren zich van andere vormen van eigendom. In tegenstelling tot stoelen, boeken en telefoons zijn het bewuste wezens met subjectieve ervaringen en levens die er toe doen.

Juridische systemen erkennen dit door middel van dierenwelzijnswetten. Regelgeving stelt bepaalde minimumnormen voor de zorg voor landbouwhuisdieren vast. Hoewel deze wetten enkele van de ergste excessen van dierenleed kunnen verminderen, laten ze de systemen die het lijden in de eerste plaats veroorzaken, ongemoeid.

Net zoals Cow de inherente brutaliteit van de zuivelindustrie illustreert, laat het ook de beperkingen zien van de huidige wettelijke middelen voor dierenbescherming. Wetenschappers en beoefenaars van dierenrecht erkennen steeds meer dat dieren fundamentele wettelijke rechten nodig hebben, vergelijkbaar met mensenrechten, om hen te beschermen tegen geïnstitutionaliseerd misbruik.

Dit betekent niet dat dieren dezelfde rechten moeten hebben als mensen – alleen dat ze basisrechten moeten delen om hun fundamentele belangen te beschermen, zoals het recht op leven, lichamelijke integriteit en vrijheid van slavernij en dienstbaarheid.

Er worden inspanningen geleverd om de heersende benadering van dierenrecht aan te vechten. Het hoogste gerechtshof van de staat New York zal binnenkort een petitie behandelen – ondersteund door mijzelf en 35 andere Britse experts op het gebied van dierenrecht – om een ​​eenzame dierentuinolifant genaamd Happy vrij te laten in een opvangcentrum.

Wat deze zaak nieuw maakt, is dat het geen beroep doet op wetten op het gebied van dierenwelzijn, maar eerder op een common law-recht om onwettige opsluiting aan te vechten. Als het beroep slaagt, zal het de eerste keer zijn dat een niet-menselijk dier wordt erkend als bezit van ten minste één fundamenteel recht dat traditioneel is voorbehouden aan mensen.

De Northeast Dairy Producers Association heeft, naast andere Amerikaanse industriegroepen, zich verzet tegen de petitie op grond van het feit dat de erkenning van dit recht een “grove inmenging in de eigendomsrechten van eigenaren” zou zijn.

Deze duellerende opvattingen over niet -mensen – als wezens die moeten worden gerespecteerd of middelen die moeten worden gebruikt – weerspiegelen het kruispunt waar we als soort zijn beland. Met het groeiende besef dat onze disfunctionele benadering niet alleen slecht is voor andere dieren, maar ook voor onszelf, is er nooit een beter moment geweest om na te denken over hoe we ons willen verhouden tot de rest van ons leven.

Andere berichten deze week

Hoofdpartner Arcadia