Laleh Almarjani is hét aanstormende filmtalent van Fryslân. Of het nu films zijn over haar eigen donkere verleden, videoclips die miljoenen keren bekeken worden of scripts voor speelfilms, ze rollen zo uit hart en ziel van deze jonge filmmaakster. Hoog tijd om haar eens aan de tand te voelen.
Vertel eens wat over jezelf, hoe ben je filmmaker geworden?
Op mijn achttiende stond ik voor de keuze of ik de hulpverlening in wilde gaan of dat ik voor film ging. Ik koos film. Als filmmaker kan ik zoveel meer mensen kan bereiken. Met film hou je iemand zijn gedachten voor een bepaalde periode vast. Je kan de kijker alles vertellen, je kan ze van gedachtes veranderen of een bepaalde emotie laten voelen. Ik kaart onderwerpen aan waar anderen van terugdeinzen en ik laat je er naar kijken. Met BREATHE heb ik 30 mensen verzameld die samen mee werkten aan een short protest film. Deze film ondersteunt de beweging na George Floyd zijn moord en BLM.
Kijk hier naar Breathe.
Ik liet een Afro-American meisje van 18 een gedicht schrijven over de situatie daar. Ze is zelf rapper en kon heel mooi beschrijven hoe zij zich voelde. Met de tekst ben ik toen aan de slag gegaan. Allemaal mensen die ik niet kende boden hulp en werkten aan de film. Dat is ook wat film doet, het brengt mensen bij elkaar.
Ik heb vroeger in de opvang gewoond en aardig wat dingen mee gemaakt. Er zit een vuur in mij dat de verhalen wil vertellen die ik heb gezien in de opvang. Verhalen van meiden, vrouwen en kinderen die de wereld moet kennen. Waarom moeten? Want al deze verhalen mogen niet meer voorkomen. Iedereen moet weten wat er gebeurd zodat er stappen gemaakt kunnen worden naar verandering.
Zo kregen Daan en ik de opdracht om Tik Tok te maken van SMACK in 2020. We kregen het nummer en de vraag of er een dans gemaakt mocht worden. Het lastige was dat ze de dans door de hele video wilden. Dus hoe maak ik een verhaal van deze track? Ik koos ervoor om de kijker mee te nemen door Leeuwarden. Blokhuispoort, Big Ben, het station, de Koopmans-fabriek en de Achmea toren. Ik nam de kijker mee op een date van ons danspaar. Het vette was dat ik later in de comments zo vaak “Leeuwarden” las dat ik wist dat we ons doel behaald hadden.
Je hebt dus al internationale klanten en klussen, hoe kon het zo snel gaan?
Filmmaker Daan de Schiffart is een goede vriend van mij. We begonnen samen op D’Drive en hij is gestopt om zijn tijd en energie te stoppen in zijn bedrijf. Hij ging clips schieten voor Steff da Campo en toen kwam hij bij SMACK. Daan weet dat ik goed ben in verhalen dus hij belde me op en vroeg me te regisseren en de productie te draaien. We schrijven een script samen en we gaan ervoor. De artiesten waren onder de indruk en nu komt 26 november onze nieuwe videoclip uit. Maar op zich gaat het me te langzaam, corona kwam toen mijn loopbaan zijn eerste piek had, veel klussen zijn ook geschrapt.
Wat zijn je ambities?
Mijn ambities zijn heel groot. Vanaf mijn achttiende riep ik al dat het doel een Oscar wordt. Ik weet ook dat ik daar ga komen en daar geloof ik heilig in. Ik heb vijf grote films in mijn hoofd. Uitgeschreven en volledig bedacht. Ik weet ook hoe ik die wil maken, maar om die te maken moet ik alles kunnen en weten over film. Ik wil deze films maken wanneer ik op mijn krachtigste sta in mijn talent. Die films verdienen dat. Daarom begon ik op D’Drive en niet Erasmus Geneeskunde.
Daarom doe ik klusjes hier en daar en help ik anderen. Ik wil zoveel leren en ik moet ook nog zoveel leren. Na D’Drive ga ik naar de filmacademie als die mij toelaten.
Vanuit Amsterdam zo snel mogelijk London of LA en daar starten aan mijn films. De kwesties die ik wil aankaarten moeten namelijk niet alleen in Nederland aangekaart worden, maar internationaal. Een zo groot mogelijk podium voor de verhalen die komen.
Hoe is het filmklimaat in Friesland?
Moeilijk. Voor mij is het moeilijk om mijn kansen te krijgen in Friesland. Ik kan mijn plekje maar niet krijgen en ik krijg de opdrachten niet die klasgenoten krijgen. Ik baal daarvan want ik maak goede verhalen, ik schrijf goede films en mijn producties raken de kijker of starten een conversatie. Ik ben heel goed, maar ik word nog steeds weg gedrukt.
Maar Friesland is wel een heel goede plek om te beginnen. Zo heb ik Johanneke Dijkstra leren kennen. Samen hebben wij de docu ‘We Are Warming Up’ gemaakt waar we kunstenaars volgde die van afval kunst maakten.
Ook hebben Johanneke en ik mijn verhaal gegoten in een shortfilm in 2019. Toen was ik nog een broekje. Johanneke begeleidde me in het verhaal en de film. Ik mocht alles bedenken en beslissen, Johanneke liet mij zien hoe. Iftah Einak is een film die volledig in mijn hoofd bestond, Jonna liet mij zien hoe ik het kon vertalen naar een echte film.
Het script zijn woorden direct uit mijn leven geplukt. De film heeft zeven lagen, zit vol met metaforen en betekenissen. Alles heeft een diepe reden en als kijker mag je 10 keer kijken en dan nog is de vraag of je bij de diepste kern komt. Dat is het mooie aan die film. Je snapt de lagen en hoe dieper je gaat hoe dieper je eigen gedachte gang is. Alsof ik daarmee al selecteerde wie mijn verhaal mochten weten en wie niet. Grootste compliment dat ik toen kreeg was dat een moeder figuur/ hulpverlener die mij al jaren begeleidt meteen zag waar het over ging, over mij en mijn verhaal.
In 2019 deed ik ook voor het eerst mee aan 48hour filmproject. Ik moest met mijn klas meedoen en het was verschrikkelijk. Niet alle leerlingen gooiden de energie erin die ik en sommige anderen erin gooiden. We waren onvoorbereid en wisten niet waar we aan begonnen. Maar we hadden iets wat anderen niet hadden. Ik schreef een verhaal, een symbolische film en het hele team begreep niet wat we deden. Iedereen ging er maar in mee. We hadden niks van kwaliteit, maar het verhaal was er. We wonnen als jongste team de derde Prijs voor beste film. Ik wist dat als de jury zag wat ik wilde vertellen dat we er wel zouden komen.
De winst was fantastisch. Het liet mij zijn dat er behoefte was aan de verhalen die ik vertel en dat hoe ik vertelde welkom was. Er is mij veel verteld dat iemand als ik mijn weg naar de top bij elkaar moest bedelen, letterlijk op mijn knieën gaan. Ik geloofde het niet, maar verloor wel een beetje het vertrouwen in de filmwereld. Mijn concepten werden overgenomen maar ik kreeg mijn credits niet. Dit is mij zo vaak overkomen dat ik tijdens Corona ook echt even helemaal niks met film wilde. Ik wilde eerst mentaal sterker worden en de industrie snappen voor ik verder ging.
Afgelopen 48hour filmproject heb ik weer meegedaan. Met een geweldig team, een heel uitdagend verhaal en mooie productie dagen. Het materiaal dat we hadden en het verhaal dat we vertelden was echt groots. Helaas crashte de PC op school in de laatste uurtjes van de wedstrijd. Al ons werk was weg en moest ik om 5 uur ’s ochtends opnieuw beginnen. We hebben helaas de ruwe edit moeten inleveren..
We lopen nu de prijzen mis, maar ik weet wat de potentie is van deze film. Nu wordt er een nieuwe edit gemaakt en ik ga de nieuwe versie insturen naar filmfestivals. Want geloof mij, als de computer niet was gecrasht, hadden wij de eerste prijs met gemak in onze broekzak.
Ook komt er komend jaar een vervolg op BREATHE. Met deze film wil ik jongeren uit Leeuwarden van dichtbij volgen. Jongeren met ambities en successen en vooral eigen meningen. Ik wil drijfveren laten zien. Ze inspireren mij en daarmee wil ik ook de rest inspireren.
