Thijs Segers maakt een levensgroot portret van de laatst overgebleven rij kastanjebomen in het dorpje Huins. Naar de natuur geschilderd, een levend stillleven. Als eerbetoon aan het plezier dat de bewoners en voorbijgangers beleven aan deze oude, maar inmiddels zieke bomen. Wanneer ook die worden opgegeven, mist Huins haar kenmerkende gezicht, wat de vraag oproept welke betekenis bomen voor deze dorpskern en haar bewoners hebben.
Met de schuurdeuren van werk- en presentatieplek Phlox wijd open, oog in oog met de kastanjebomen, legt Thijs Segers hun leven vast. En iedereen wordt uitgenodigd om te kijken hoe die bomen, op een muur van zeven bij vijf meter, worden vereeuwigd. Om herinneringen te delen of te verhalen hoe verweven een mensenleven met zo’n klein dorpsbosk kan zijn. En om na te denken hoe we bomen een plek in ons midden kunnen bieden. Als niet te missen dorps- of stadsgenoot, als levenslang maatje wellicht.
