Rosalinde Leijdekker is 14 jaar en niet bepaald op haar mondje gevallen. De jonge meid schreef naar aanleiding van het klimaatrapport van het IPCC, een brief aan demissionair minister-president Mark Rutte. Ze maakt zich zorgen over haar toekomst en hoopt dat ze met haar brief nieuwe inzichten kan bieden. Of in ieder geval nieuwe motivaties. Zo vertelde ze ook in het Jeugdjournaal. De brief gaf zelfs aanleiding tot Kamervragen waarna Rutte haar uitnodigte voor een gesprek in het Torentje. Zijn brief aan haar lees je onderaan dit stuk.
Wij vinden dat op zijn minst een benoeming waard, want dit is hoe je kunt werken aan de toekomst van jouw paradijs. Toch?
De brief van Rosalinde:
‘Beste minister-president Mark Rutte,
Nooit had ik gedacht zo’n soort brief te schrijven. Ook al ben ik pas 14 jaar.
Wij, als Nederlanders, maar ook als wereldbevolking horen al tientallen jaren dat het klimaat op aarde verslechtert. Dit horen wij van wetenschappers. Mensen die er in gespecialiseerd zijn. Mensen die er meer dan alles van weten. Het is niet zomaar iets, het rapport van de IPCC. Voor de duidelijkheid, hierin staat dat enkel als er ingrijpende maatregelen worden getroffen, de aarde ‘slechts’ 1,5 graden celcius opwarmt.
Gevolgen hiervan zijn:
Meer en vaker zware regen, vaker droogte en minder ijs op de noordpool.
Maar ook nog zo veel meer.
Dit is mijn toekomst. De toekomst van mij, en zo veel andere jongeren. Jammer genoeg hebben wij geen inspraak in de Tweede Kamer, maar u wel. De wetenschappers die al sinds jaren voor ongelofelijk grote klimaatproblemen waarschuwen, kunnen geen wetten aannemen. Ze kunnen geen maatregelen invoeren, ze kunnen ze enkel bedenken. De enige die iets aan onze toekomst kan doen, zijn de regeringen van landen. Vooral die van de rijke, invloedrijke landen. In Europa bijvoorbeeld, of de Verenigde Staten. Nederland.
Toch, met diepe pijn in mijn hart hoor ik u alleen praten over de coronacrisis, terwijl er een veel belangrijkere crisis aan de hand is. U en uw collega’s in de Tweede Kamer zijn degenen die iets aan dit drastische probleem kunnen doen. Ik voel me machteloos over mijn toekomst, die in handen is van mensen die mijn leven niet zullen leven. Daarom vraag ik u hier iets aan te doen.
Het is niet alleen mijn toekomst, maar ook die van honderden miljoenen mensen over de hele wereld. Hun toekomst wordt aangetast omdat u in plaats van de wereld wilt redden, de economie wilt redden.
Dit gevoel krijgen wij als jongeren.
Ik hoop heel erg dat ik wat van u kan verwachten.
Met vriendelijke groet,
Rosalinde Leijdekker’
