Als je iets met bomen doet, dan heb je al snel onze aandacht (BOSK) en aandacht verdient kunstenares Danielle Hoogendoorn zeker. Op dit moment werkt ze aan en exposeert ze met haar reeks: Unhappy Little Trees, wij spraken met haar.
Wat is Unhappy Little Trees precies?
Unhappy littles Trees zijn een aantal beelden van keramiek. Ze horen bij de show Desire Paths, gebaseerd op een sprookje dat geschreven is door Tommy Ventevogel. Ik heb het sprookje geïllustreerd en een reeks tekeningen, keramiek en een schilderij gemaakt die hierbij horen. Bob Ross schilderde altijd Happy Little Trees, maar die van mij zijn afgehakt, vandaar unhappy.
Je maakte eerder veel dieren en schiep een dierenwereld, waarom nu bomen?
Ik maakte nu bomen omdat bomen iets magisch hebben, dit gevoel ervaar ik ook altijd als ik in een bos loop. Het doet mij denken aan sprookjes. Vroeger had ik een vriendinnetje dat met bomen sprak, ik vond dat toen heel gek. Nu verbaas ik mij erover hoe we omgaan met de natuur en bomen, en lijkt dat vriendinnetje van toen een stuk wijzer.
Je refereert er op verschillende plekken aan dat je bent begonnen als paardenmeisje, is daar de basis voor je kunstenaarsschap gelegd?
Het is niet zozeer dat mijn tienerjaren als paardenmeisje de basis vormden voor mijn kunstenaarschap. Wel is het een veel terugkerend onderwerp, omdat ik in mijn werk ook refereer naar mijn jeugd en fascinaties. Die fascinatie voor paarden is er nog steeds. Ik heb vorig jaar zelfs een paard gekocht, hij heet Magnet.
Je wilt aantonen wat de invloed van de mens is op het klimaat, in je teken- en schilderwerk laat je een ideale wereld zien, is dat een utopie of een mogelijkheid?
De utopie die ik weergeef in mijn schilderijen zijn een wereld waarvan ik droom, maar ook waar mensen van mogen gruwelen. Ik wil met humor, indirect laten zien waar we als mensen de mist in gaan, maar ook van hoe mooi het zou kunnen zijn. Door dieren een gezicht te geven, een rol in een verhaal of beeld, krijgen ze een stem. Mensen associëren zich zo makkelijker. Mens en natuur moeten meer in balans komen, die balans probeer ik terug te brengen op het doek.
Je schilderwerk laat je sterk samenwerken met de ruimte waarin het staat, gaan je keramiek en schilderkunst ooit ook samenkomen in je werk?
In mijn werk probeer ik altijd gebruik te maken van de gehele ruimte. Zo ziet iedere show er anders uit en is een nieuwe ervaring. Ik houd niet van 2x hetzelfde doen en verveel mij snel, ik denk dat ik op deze manier mijzelf en het publiek blijf uitdagen. In de afgelopen drie jaar ben ik naast schilderen en tekenen ook gaan beeldhouwen en met textiel gaan werken. Zo komt er steeds iets bij en wordt het werk steeds omvangrijker. Een schilderij aan de muur kennen we inmiddels wel, ik probeer deze manier van presenteren te vermijden.
