Wie ben je en wat doe je?
Met liefde voor materiaal, techniek en traditie ben ik als kunstenaar, designer en docent voortdurend op zoek naar verbeelding van thema’s die mij raken: de grond, het Wad, de overgang van dag en nacht. De inspiratie die ik hieruit haal, verwerk ik letterlijk en figuurlijk in voornamelijk textielkunst met daarachter altijd een verhaal. Om het verhalende karakter van mijn werk te versterken, verwerk ik graag mijn textielkunst in installaties met foto’s en andere materialen die ik zelf tijdens mijn werkproces maak of die door anderen wordt gemaakt zoals in Bouwurk.
Dat wat mij in mijn directe omgeving raakt, vertaal ik eerst in een bonte verzameling van materialen, foto’s, moodboards en informatieve lectuur. Uit deze soms chaotische, soms geordende verzameling ga ik een creatief proces aan dat leidt tot verdieping, experiment en uiteindelijk tot verbinding. Zo ontstaat al werkende weg een ordening en symbiose die de textielkunst van mij typeert.
Mijn werk laat die kenmerkende verscheidenheid goed zien. Thema’s uit het landschap en de natuur worden – soms eindeloos – vertaald in patronen, kleuren, materialen en vormen. Door ze voortdurend anders te rangschikken en te combineren, vormt zich het uiteindelijke werk en het verhaal wat ik wil vertellen.
Wat zien we in deze frame, waarom heb je dit gekozen en hoe is het gemaakt?
Voor het frame “het zicht op de nacht is zicht op de toekomst” heb ik de diepte van het weten en het niet weten over deze onderwerpen als uitgangspunt gekozen. “Het zicht op de nacht is zicht op de toekomst” is gemaakt voor de Waadhoeke en mij is gevraagd om het planetarium als inspiratie mee te nemen in mijn proces en verhaal. Het planetarium werd in deze voor mij sturend in het kiezen van materiaal, kleur, vorm en techniek.
Ik heb driehoekige vormen op een basis van gaasachtige katoen gevilt. Ik heb bewust voor dit niet transparante en transparante materiaal gekozen zodat je er gedeeltelijk doorheen kunt kijken zonder dat het direct prijsgeeft wat erachter zit. Daarna heb ik het doek geverfd en gestoomd met ijzer en plantaardige materialen om diepte en gelaagdheid te krijgen in kleur, vorm en materiaal. Vervolgens heb ik het doek gedeeltelijk geborduurd en daarna geplooid vastgezet op het venster van hout. Ik heb ervoor gezorgd dat het venster van twee kanten een doorkijk biedt naar de andere kant. Zowel van binnen naar buiten, als van buiten naar binnen.
In dit werk heb ik “het zicht op de nacht is zicht op de toekomst” levendig gemaakt door ook een gelaagdheid aan te brengen in de vorm van gestapelde en niet gestapelde houten vormen die achter en voor het venster zijn neergezet als steden en hemellichamen die zichtbaar worden zonder opdringerig te zijn. Ik heb hierdoor de onderwerpen uitnodigend willen maken. De contouren staan er maar het is niet ingevuld wat het precies is.
Wanneer heb je het meest gelachen tijdens het maken?
Ik lach of glimlach tijdens mijn maakproces als puzzelstukjes voor mijn werk en verhaal in elkaar vallen. Ik lach als ik problemen op een onverwachte manier tijdens het maken weet op te lossen. Ik lach als ik mijzelf zie staan om toch nog even snel die laatste randjes zwart te spuiten waardoor ik mijn mooie laarzen voorzie van zwarte spikkels. Ik lach als ik mij weer bewust word van een contrast in mijn werk welke in nog niet gezien en benoemd had.
Aan welke toekomst van Fryslân bouw je met deze frames, en wat is er nodig om die toekomst samen waar te maken?
Met dit frame bouw ik geduldig met een in- en uit ademen mee aan een toekomst van Fryslân. Met een basis en een bodem waarin contrasten met elkaar verbonden zijn. Tegenstellingen in het frame die niet hoeven te wedijveren omdat ze weten dat samen werken, samen verbinden elkaar versterken op basis van gelijkwaardigheid. Ik wil met dit frame bouwen aan een toekomst met veel ruimte waarin weten en niet weten spelend hand in hand gaan op basis van creatief vertrouwen.
Om deze toekomst samen te maken heb ik als kunstenaar, designer en docent anderen nodig om te spiegelen, om te leren, om fouten te maken, om te luisteren, om vragen te stellen, om afscheid te nemen en om te omarmen van dat wat in de toekomst verder wil groeien onder mijn eigen verantwoordelijkheid.