Waarom we sommige woorden haten

Tijdens de pandemie hebben velen van ons onze stressniveaus voelen stijgen elke keer dat we het woord ‘virus’ hoorden. Maar weinig mensen realiseren zich dat alleen het geluid van het woord virus alleen al de bloeddruk zal verhogen – en dat zou hebben gedaan zelfs voordat COVID-19 groot in de krantenkoppen kwam.

Een gastbijdrage van Nich Chater, Hoogleraar Gedragswetenschappen, Warwick Business School, Universiteit van Warwick en Morten H. Christiansen, hoogleraar psychologie, Cornell University

---

We hebben allemaal meegemaakt hoe bepaalde geluiden op onze zenuwen kunnen werken, zoals het geluid dat je maakt als je met je vingernagels over een schoolbord krast of het huilen van een baby, maar het blijkt dat de geluiden van sommige woorden (zoals ‘virus’) ook beïnvloedt hoe we ons voelen en geven ons zelfs een idee van wat ze betekenen (iets dat we moeten vermijden). Dit fenomeen, waarbij de klank van een woord een emotie of een betekenis oproept, wordt “geluidssymboliek” genoemd. Maar het idee dat er een verband zou kunnen zijn tussen de klank van woorden en hun betekenis druist in tegen het geaccepteerde taalkundige denken dat meer dan een eeuw teruggaat.

In ons boek, The Language Game: How Improvisations Created Language and Changed the World, schetsen we een radicaal nieuw perspectief op hoe wij, als mensen, in de eerste plaats aan taal zijn gekomen, hoe kinderen het zo moeiteloos kunnen leren en gebruiken, en hoe geluid symboliek speelt hierin een rol.

De relatie tussen geluid en betekenis

De taalwetenschappen zijn er lange tijd van uitgegaan dat de klank van een woord ons niets zegt over wat het betekent. Dit is bedoeld om te verklaren waarom verschillende talen vaak zeer verschillende geluidspatronen gebruiken om dezelfde betekenis uit te drukken. De meerjarige houtachtige plant die we in het Engels “tree” noemen, is bijvoorbeeld “Baum” in het Duits, “arbre” in het Frans en “shù” (樹) in het Mandarijn-Chinees. Natuurlijk bevatten talen onomatopee zoals piep, knal en zoem – maar veel geleerden, zoals Steven Pinker, hebben betoogd dat dergelijke klankbetekenisrelaties slechts uitzonderingen zijn die de regel bevestigen.

Echter, toen taalwetenschappers de meer dan 7.000 talen van de wereld nader hebben bekeken, hebben ze ontdekt dat geluidssymboliek geen zeldzame uitzondering is, maar in vele vormen en vormen voorkomt. Onze analyse waarbij bijna twee derde van de talen van de wereld betrokken was, onthulde dat er betrouwbare onderlinge relaties zijn tussen de specifieke klanken die in woorden worden gebruikt en wat de woorden betekenen.

Als u bijvoorbeeld willekeurig een taal kiest die het concept “rood” heeft, is de kans groter dat het overeenkomstige woord een “r”-klank bevat, zoals “rød” in het Deens, “rouge” in het Frans , en “krasnyy” (красный) in het Russisch. Maar dit betekent niet dat een “r”-klank altijd “rood” betekent, alleen dat woorden voor rood vaak een “r”-klank in zich hebben over de hele wereld. En deze relaties zijn niet omdat de sprekers van deze talen allemaal op dezelfde plaats wonen of omdat ze talen spreken die allemaal lang geleden zijn afgeleid van een gemeenschappelijke voorouder.

Verzonnen woorden kunnen ook symbolisch klinken. In een klassiek onderzoek uit 1929 merkte de Duitse psycholoog Wolfgang Köhler op dat wanneer Spaanstaligen een ronde vorm en een stekelige vorm te zien kregen, en vroeg welke ze dachten dat ze “baluba” en welke “takete” werden genoemd, baluba het meest werd geassocieerd met ronding en takete met spits. Latere studies (waarbij baluba werd vervangen door bouba en takete door kiki) hebben vergelijkbare patronen gevonden bij Amerikaanse studenten en Tamil-sprekers in India. Zelfs baby’s zo jong als vier maanden hebben vergelijkbare voorkeuren.

In een studie uit 2021 toonden we aan dat dit bouba-kiki-effect mogelijk geworteld is in emotionele opwinding (kalmerend versus stimulerend). Mensen in onze experimenten waren van mening dat de stekelige vormen een zekere scherpte opwekten, terwijl de ronde figuren als zachter en rustiger werden ervaren. Evenzo werd kiki beoordeeld als gespannen, hard geluid, terwijl bouba meer rustgevend was.

In een laatste experiment koppelden de deelnemers een volledig nieuwe reeks ronde en stekelige vormen aan een volledig nieuwe reeks bouba/kiki-achtige onzinwoorden. De resultaten bevestigden dat stekelige vormen werden gekozen voor woorden met een hoge opwinding en ronde vormen voor woorden met een lage opwinding. Dit suggereert dat in ieder geval een deel van de verbanden tussen geluid en betekenis in ons vocabulaire wordt aangedreven door onze emotionele reacties op wat we zien en horen.

Waarom we ook willekeur nodig hebben

Geluidssymbolische verbindingen tussen geluid en betekenis zijn nuttig: ze kunnen de taak van het leren van een taal vergemakkelijken, omdat de klank van een woord kan bepalen wat het zou kunnen betekenen. Maar hieraan zijn beperkingen verbonden.

Computermodellering van hoe kinderen taal leren, heeft onthuld dat, naarmate de woordenschat van een kind groeit, het steeds moeilijker wordt om unieke geluiden te hebben om verschillende aspecten van betekenis aan te geven (zoals dat alle woorden die met water te maken hebben moeten beginnen met een “w”). Inderdaad, in een onderzoek naar Engelse klankbetekenistoewijzingen, ontdekten we dat woorden die eerder in de ontwikkeling werden verworven, meer symbolische klanken waren dan woorden die later werden verworven.

Er is inderdaad een krachtige kracht die geluiden en betekenissen uit elkaar drijft. Stel dat alle hondenrassen werden geëtiketteerd met zeer vergelijkbare woorden: bijvoorbeeld beagle, bagel en bugel, dan zal de geringste misvatting betekenen dat we aan het verkeerde ras denken. Maar beagles, bugels en bagels zijn heel verschillende dingen. Dus iemand horen zeggen dat ze een nieuw lood voor hun beagle hebben gekocht, zal waarschijnlijk niet veel verwarring veroorzaken (het kopen van een lood voor een bugel of een bagel heeft geen zin). Het loskoppelen van geluid en betekenis maakt de communicatie robuuster – en talen zullen na verloop van tijd de neiging hebben om het verband tussen geluid en betekenis los te laten.

Toch zijn er nog veel diepe historische verbanden tussen geluid en betekenis waarneembaar en kunnen ze verrassend krachtig zijn. Om de spanningen van het horen over een virus te kalmeren, suggereren dezelfde akoestische analyses een oplossing: focus in plaats daarvan op de rustgevende, kalmerende geluiden van zon, maan en moeder.