Je H&M-shirtje, trui van de Sting of rustig-aan-broek van Decathlon heb je met veel plezier wel drie hele maanden gebruikt, maar je bent er wel op uitgekeken. Dus gooi je het met hetzelfde gemak in de afvalbak. ‘t Kost toch niks. Toch?
Fast Fashion mag dan nog geen halve keutel kosten, maar iemand betaalt er de prijs voor. Niet alleen aan de kant van het maken (denk aan de kinderhandjes of vervuilende verfstoffen die nodig zijn voor die ene trui), maar ook aan de kant van het “recyclen”.
Pointer maakte er eerder dit jaar de docu De Kledingafvalberg over en die doet je oren flapperen van verbazing. Want al zeggen de ketens dat ze doen aan recyclen van kleding; het is gewoon lang niet altijd het geval. Minder dan 1% van de afgedankte kleding is geschikt om nieuw textiel van te maken. Een broek met stretch of polyester zal dus nooit een tweede leven vinden in de vorm van een short of trui. Je kunt het wel in de hens steken, ben je er ook van af. Doen ze dan ook en masse.
Zelf leren van de hoed en de rand?
