Bosklab - Maartje Korstanje

‘Wij moeten als mens offers brengen voor het voortbestaan van de planeet’  – Maartje Korstanje

Onderwaterwereld en land, processen in de natuur, groei en verval. Van 8 april tot en met 27 augustus is De Utrecht drager van abstracte, herkenbare, grote en kleine, rauwe en tegelijkertijd kwetsbare sculpturen van Maartje Korstanje. De werken zijn veelal opgebouwd uit circulaire materialen zoals het biobased beton Xiriton dat zijn oorsprong in Fryslân heeft. Tot op het bot doorleefde kartonmassa’s, soms met grillige uitsteeksels, werden verrassend voorzien van rafelige borduursels. 
De beelden van Maartje Korstanje (1982) verspreiden geen mooi-weer-praatjes. Ze bieden ruimte voor mijmeringen en stellen tegelijkertijd iets urgents aan de kaak. 

Op de golfbeweging tussen opkomen en verdwijnen, tussen opbloeien en vergaan, deint het werk van kunstenaar Maartje Korstanje. Een tikje gruwelijk, maar altijd fascinerend. Iets zegt de toeschouwer dat het nu beter is het gezicht af te wenden, maar dat lukt niet, men moet toch kijken, naar de stronken, de lappen, de kiezels, de knoesten, naar iets stroperigs, iets met draden, iets glibberigs, iets dat zachtjes druipt.

De kunstenaar is onder de indruk van het mozaïek van Joseph Mendes da Costa in de entreehal van De Utrecht van een pelikaan die haar jongen met haar eigen bloed voedt. Die opofferingsgezindheid inspireert haar. ‘Wij moeten als mens offers brengen voor het voortbestaan van de planeet en een stapje terug doen om degenen zonder stem ruimte te geven.’ De pelikaan is bereid dat te doen en biedt ruimte aan wat jong is en onverschrokken, aan wat moet leven en ruimte in moet nemen, aan wat vrijuit wil woekeren. 
(Uit: Onderwatervermoeden)